Weg zijn wij
Weg zijn wij

Weg zijn wij

Ik zie de lichtjes van de Schelde en ook mijn hart gaat sneller slaan. Wie er bij thuiskomst op ons zal wachten en aan de kaai zal staan weet ik niet maar nu staat er alleszins niemand. Het is dan ook een gat in de nacht als de sluisdeuren van Linkeroever open gaan. 


Nadat we de laatste twee maanden intensief hebben voorbereid is het zover. Ons vertrek werd een dag uitgesteld en die extra uren gaven ons tijd om nog wat dingen in orde te brengen. Gasflessen vullen, diesel inslaan, de bootnaam op de spiegel plakken, eten kopen alsof er elders geen winkels zijn en binnen opruimen voor zover het kan. Het is nog een rommeltje maar dat komt wel goed eens we onderweg zijn.

Hét begin

We hebben slechts enkele uurtjes geslapen maar het is tijd om te gaan, want de sluiswachter waits for no boat. Het is 4 u ‘s ochtends en héél toevallig is het ook exact twee jaar geleden dat we elkaar voor het eerst hebben gekust. Al enkele jaren kenden we elkaar, maar die avond in café De Vryheyt hing er iets in de lucht… en zo geschiedde. We hadden daar naartoe kunnen gaan om het te vieren, maar we maakten ondertussen andere plannen en dus kiezen we vandaag voor het ruime sop.

Een andere vrijheid tegemoet.

De Schelde dus. Dat betekent urenlang varen op de motor en goed rekening houden met de stroming, betonning en het verkeer. Niet meteen het prettigste stuk om mee te starten. Gelukkig hebben we wat volk aan boord. Jesse z’n broer en vader en mijn zus varen mee. Die laatste twee zullen er in Zeebrugge al afstappen. Daar wachten we dan op de juiste stroming om ons tot in Calais te brengen.

De laatste lichtjes van de Schelde

Het buitenvaren duurt slechts enkele tellen en al snel voert de stroming ons mee de rivier af. Er is weinig tijd om te mijmeren, maar ik draai me toch nog even om en bekijk de Antwerpse horizon. Het heeft wel iets om in de duisternis langs onze mooie havenstad te varen. Hoe lang zal het duren voor we ze weerzien, en wat zal er allemaal veranderd zijn?

Onze lieve vrouw heeft zich voor de gelegenheid nog niet ontdaan van haar werkplunje, maar ik verwacht dat ze bij onze thuiskomst zal schitteren als nooit tevoren. En ik hoop wij ook. Tot ziens Antwerpen!

 

8 Comments

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *